راهکار نصب ویندوز روی درایو اکسترنال

استانداردهایی نظیر یو‌اس‌بی 3.1 و تاندربولت 3 با افزایش سرعت درایوهای اکسترنال، آن‌ها را به گزینه‌ای مناسب، حتی برای نصب سیستم‌عامل ویندوز تبدیل کرده‌اند.

استانداردهای نظیر یو‌اس‌بی 3.1 و تاندربولت 3، سرعت درایوهای ذخیره‌سازی اکسترنال را به حدی افزایش داده‌اند که حالا سرعت این  تجهیزات جانبی می‌تواند با نمونه‌های اینترنال آن‌ها برابری کند. این ساختار در کنار در دسترس قرار دادن هرچه بیشتر درایورهای اکسترنال SSD و کاهش قیمت آن‌ها، باعث شده است گزینه جدیدی برای نصبویندوز روی این تجهیزات مطرح شود.

دلایل متعددی وجود دارد که شما را به نصب ویندوز روی درایوهای اکسترنال ترغیب می‌کند. به‌عنوان مثال، ممکن است یک پ‌تاپی کاری در اختیار داشته باشید که اجازه ایجاد تغییرات روی آن ندارید؛ اما در عین حال قصد دارید بازی‌های ویدئویی یا دیگر نرم‌افزارها را هنگام سفر با خود داشته باشید و از این محتویات، بدون محدودیت‌های یادشده استفاده کنید.

علاوه بر این، ممکن است نیاز به نصب چند سیستم‌عامل روی یک کامپیوتر واحد داشته باشید، اما فضای ذخیره‌سازی کافی برای تبدیل درایو اینترنال به چند پارتیشن در اختیار شما نباشد. در نهایت ممکن است حتی از نسخه اینترپرایز ویندوز استفاده کنید که از قابلیت Windows To Go بهره می‌برد. با استفاده از این قابلیت می‌توانید نسخه پرتابل ویندوز خود را که روی هر کامپیوتری قابل استفاده است ایجاد کنید. 

پیش از هر چیز در نظر داشته باشید که ویندوز ممکن است فرایند نصب روی یک درایو اکسترنال را متوقف کند. با وجود این، راهکارهای متفاوتی برای دور زدن این محدودیت ویندوز وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به استفاده از ابزارهایی مانند VMWare اشاره کرد. ساده‌ترین راهکار موجود در این بخش، استفاده از اپلیکیشنی به نام WinToUSB است که در ادامه آن را به‌طور کامل بررسی خواهیم کرد. 

دانلود WinToUSB

نرم‌افزار WinToUSB عملکردی مشابه با Windows To Go مایکروسافت ارائه می‌دهد؛ این در حالی است که راهکار ارائه‌شده توسط مایکروسافت با اکثر نسخه‌های مصرفی ویندوز سازگاری ندارد. اپلیکیشن WinToUSB برای تعامل با حافظه‌های فلش طراحی شده است اما با درایوهای اکسترنال نیز سازگاری دارد. 

آماده‌سازی ایمیج نصب ویندوز

در صورتی که دی‌وی‌دی، فایل ایمیج یا فلش مموری نصب ویندوز در اختیار دارید، آماده ورود به این مرحله شوید. در غیر این صورت می‌توانید فایل ایمیج ISO نصب ویندوز 10 را به‌طور مستقیم از وب‌سایت مایکروسافت دریافت کنید. فقط دقت داشته باشید که ایمیج نسخه و زبانی از ویندوز را دانلود کنید که لایسنس آن را در اختیار دارید.

در صورتی که قصد دارید نسخه کپی از ویندوز فعلی خود را روی درایو اکسترنال نصب کنید، این مرحله را نادیده بگیرید و به سراغ مرحله بعدی بروید. 

مشخص کردن مسیر فایل ایمیج ویندوز

در مرحله بعدی کافی است مسیر فایل ایمیج ویندوز را مشخص کنید یا با استفاده از آیکون دومی که در سمت چپ رابط کاربری قرار دارد، مسیر دی‌وی‌دی ویندوز را مشخص کنید. در نهایت می‌توانید از گزینه سوم یعنی کپی‌برداری از نسخه فعلی ویندوز استفاده کنید.

پس از این مرحله، گزینه‌های دیگری را در ستون Operating System در پنجره اصلی مشاهده خواهید کرد. در این بخش، گزینه‌ای را انتخاب کنید که لایسنس آن را در اختیار داشته باشید. به‌عنوان مثال، در صورتی که شما فایل ایمیج رسمی را نصب می‌کنید، امکان انتخاب بین گزینه Home و Pro خواهید داشت. پس از این روی گزینه Next کلیک کنید. 

انتخاب دیسک نصب، پارتیشن و گزینه‌های دیگر

در صفحه بعدی از منوی پایین‌رونده با عنوان Please select the destination disk در قسمت بالای صفحه استفاده کنیدو درایو اکسترنالی که قصد نصب ویندوز روی آن دارید، انتخاب کنید. البته در این مرحله اطمینان حاصل کنید که درایو اکسترنال شما به کامپیوتر متصل باشد.

ین انتخاب، مجموعه‌ای از گزینه‌های جدید پیش روی شما قرار خواهد داد. در این بخش از شما درخواست می‌شود پارتیشن‌های سیستم و بوت را انتخاب کنید. این انتخاب‌ها معمولا ساده و سرراست خواهند بود. در صورتی که درایو اکسترنال شما به چند پارتیشن تقسیم نشده، کافی است پارتیشن موجود را برای هر دو گزینه سیستم و بوت انتخاب کنید. 

در نهایت، گزینه حالت نصب یا همان Installation Mode در مقابل شما قرار خواهد گرفت. در صورت امکان، گزینه Legacy Mode که ساده‌ترین راهکار را پیش روی شما قرار می‌دهد، انتخاب کنید. تنها در صورتی که با حالت Legacy مشکل داشتید از VHD Mode برای نصب ویندوز استفاده کنید. علاوه بر این، گزینه‌ای هم برای مشخص کردن میزان فضای در دسترس برای نصب ویندوز روی درایو در اختیار شما قرار خواهد گرفت. در این بخش، بیشینه فضای در دسترس را انتخاب کنید. 

با کلیک روی گزینه Next فرایند نصب آغاز خواهد شد و درصد پیشرفت را مشاهده خواهید کرد. زمان مورد نیاز برای نصب، به فاکتورهای متفاوتی وابسته خواهد بود که از جمله آن‌ها می‌توان به سرعت دیسک مقصد اشاره کرد. این زمان ممکن است ۱۵ دقیقه یا حتی چند ساعت باشد. پس از پایان کار، از اتمام فرایند نصب باخبر خواهید شد. 

راه‌اندازی ویندوز

پس از پایان این فرایند، باید راه‌اندازی ویندوز را در دستور کار قرار دهید. به این منظور کافی است کامپیوتر خود را ری‌استارت کنید تا بوت شدن از درایو اکسترنال انجام گیرد.

متأسفانه راهکارهای موجود برای انتخاب دیسکی که فرایند بوت شدن باید از آن انجام شود، از کامپیوتری به کامپیوتر دیگر متفاوت است. در اغلب موارد شما باید کلید F12 را در همان زمان بوت شدن کامپیوتر فشار دهید تا دسترسی به بایوس امکان‌پذیر شود و تغییرات دلخواه را اعمال کنید. در غیر این صورت، به صفحه‌ای که در هنگام بوت شدن کامپیوتر و پیش از بارگذاری سیستم‌عامل در مقابل شما قرار می‌گیرد دقت کنید تا دستورالعمل دسترسی به بایوس را شاهد باشید.

پس از این باید درایو اکسترنال خود را برای بوت شدن انتخاب کنید. این درایو معمولا عنوان EFI Boot را به خود می‌گیرد. فرایند نصب ویندوز با ویزاردی کاملا ساده از این بخش دنبال خواهد شد.

البته در نظر داشته باشید همان‌طور که در نصب ویندوز جدید به روش‌های معمول شاهد هستیم، مجبور به دانلود درایورها و دیگر گزینه‌های مکمل ویندوز خواهیم بود. با وجود این، پس از اتمام فرایندهای یادشده، ویندوزی کاملا کاربردی و همه فن حریف روی درایو اکسترنال خود خواهید داشت.

آزاد کردن فضای هارد دیسک به طور خودکار با Storage Sense ویندوز 10

شما می‌توانید از تنظیمات ذخیره‌سازی ویندوز 10 برای مدیریت فضای هارد دیسک خود بهره ببرید. قابلیت Storage Sense، یکی از قابلیت‎های افزوده شده در بروزرسانی Creators است که شبیه نسخه‎ سبک‎تر از Disk Cleanup بوده و به طور خودکار کارش را انجام می‎دهد. زمانی که Storage Sense فعال باشد، ویندوز در فواصل معین زمانی، فایل‎هایی را که در پوشه‎های temp بوده و برنامه‌ها از آن‌ها استفاده نمی‌کنند و نیز هر نوع فایلی که بیش از 30 روز از عمر آن‎ در سطل زباله گذشته باشد، حذف می‎کند. البته مقدار حجمی که به طور دستی با Disk Cleanup یا دیگر نرم‎افزارهای پاکسازی می‎توان آزاد کرد، از Storage Sense انتظار نمی‎رود. اما این قابلیت می‌تواند بدون آن‌که وقتی را صرف هارد خود کنید، فضای آن را مقداری تمیزتر و مرتب‌تر نگه دارد.

فعال کردن Storage Sense

با فشردن کلیدهای Windows+I به برنامه تنظیمات رفته و سپس بر روی دسته‎بندی System کلیک کنید.

در صفحه System، در سمت چپ صفحه، زبانه Storage را انتخاب کنید و سپس در سمت راست، گزینه Storage Sense را در حالت روشن (On) قرار دهید.

اگر می خواهید تنظیمات پاک‌سازی هارد را تغییر دهید، روی لینک "Change how we free up space" کلیک کنید.

در اینجا انتخاب‌های زیادی ندارید. شما می‌توانید با استفاده از دو پیچ، فعالیت Storage Sense را سفارشی‌سازی کنید؛ بدین نحو که فقط فایل‌های موقت حذف شوند، فایل‌های قدیمی سطل زباله پاک شوند و یا هردو. شما می‎توانید با کلیک کردن بر روی "Clean Now"، به ویندوز اجازه دهید تا فرآیند پاکسازی را در همان لحظه به طوری عادی انجام دهد.

میدواریم که این قابلیت در آینده پیشرفت کند و امکانات بیشتری برای فعالیت داشته باشد. با این حال، این برنامه همچنان می‌تواند با خالی کردن بخشی از فضای هارد دیسک شما، به خصوص اگر برنامه و اپلیکیشن‎های شما حجم زیادی از فایل‎های موقت تولید می‎کنند، مفید باشد. در این میان، راه‎های دیگری هم برای آزاد کردن فضای دیسک در ویندوز وجود دارند که پیدا کردن آن‎ها خالی از فایده نخواهد بود.

کدام مهم‌تر است: رم بیشتر یا رم سریع‌تر؟

یکی از سؤالات متداول هنگام ارتقاء یا خرید کامپیوتر، استفاده از رم بیشتر یا سریع‌تر است. در این مقاله سعی می‌کنیم به این سؤال پاسخ دهیم.

گاهی اوقات بهتر است به‌جای اختصاص دادن بودجه‌ای متوسط برای خرید کامپیوتری میان‌رده و جدید، به فکر ارتقاء سیستم فعلی‌ خود باشید. با این کار می‌توانید با صرف هزینه‌ای به‌مراتب کمتر، هم یک کامپیوتر قابل قبول داشته باشید و هم از تولید زباله‌های الکترونیکی جدید جلوگیری کنید.

اگر سیستم شما دچار کندی سرعت شده است و جواب‌گوی نیاز‌هایتان نیست؛ احتمال دارد منشأ این کندی، سرعت حافظه‌ی رم کامپیوتر باشد. در این صورت وقت بازنشسته کردن رم‌های سیستم فرارسیده است. حال این سؤال پیش می‌آید که هنگام خرید رم جدید، کدام گزینه را در اولویت قرار دهیم؛ خرید رم‌هایی با سرعت بیشتر یا تجهیز سیستم به رم‌هایی با ظرفیت بیشتر؟ پاسخ به این سؤال آن‌طور که به نظر می‌رسد آسان نیست. 

قبل از شروع بد نیست با حافظه‌ی RAM و کاربرد آن در کامپیوتر بیشتر آشنا شویم.

چرا به رم نیاز داریم

میزان ظرفیت حافظه‌ی رم باید به‌اندازه‌ای باشد که سیستم شما بتواند از پس نیازهای معمول روزمره برآید. به‌طور خلاصه، رم مانند یک حافظه کوتاه‌مدت است که پردازنده از آن به‌عنوان محلی برای ذخیره و بازخوانی سریع داده‌ها استفاده می‌کند. استفاده از حافظه‌ی رم باعث می‌شود سیستم به درخواست‌های شما در همان لحظه پاسخ بدهد و کندی در سرعت سیستم احساس نکنید. میزان تأخیر در اجرای دستورات حتی در حد چند ثانیه، باعث خواهد شد احساس کنید رایانه شما قدیمی و کند شده است.

اگر کامپیوتر در اجرای برنامه‌ی دلخواه‌ تعلل می‌کند و باعث کلافگی‌ می‌شود، احتمالا به رم بیشتری نیاز دارد. کندی و تأخیر در اجرای دستورات به این معنی است که کامپیوتر شما سعی در تخلیه‌ی وظایف (Tasks) از حافظه‌ی رم به حافظه‌ی اصلی (HDD یا SSD) دارد. درست است که حافظه اصلی دارای ظرفیت زیادی است، اما نسبت به رم سرعت بسیار کمتری دارد.

اگر از سیستمی قدیمی استفاده می‌کنید، احتمالا رم‌های قدیمی و ضعیفی دارید که جواب‌گوی نیازهای امروزی نیستند. حتی اگر لپ‌تاپ نسبتا جدیدی استفاده می‌کنید، اگر دستگاه شخصی شما ارزان‌قیمت باشد، احتمالا باز هم دچار کمبود فضای رم خواهید شد. لپ‌تاپ‌ها و کامپیوترها همیشه در ابتدا بسیار سریع هستند و رفتاری قابل قبول دارند؛ اما به‌مرور زمان سرعت آن‌ها کند می‌شود. کندی سرعت کامپیوتر پس از چندین سال به معنای استهلاک قطعات سخت‌افزاری آن نیست؛ بلکه این پیشرفت روزافزون نرم‌افزارها است که نیاز آن‌ها به فضای رم را افزایش و سرعت کلی سیستم را کاهش می‌دهد.

تفاوت میان ظرفیت و سرعت رم

سیستم‌های کامپیوتری برای اجرای مناسب و روان نرم‌افزارها، به میزانی حداقلی از حافظه‌ی رم نیاز دارند. با افزایش این میزان حداقلی رم، سرعت سیستم به‌ طرز محسوسی افزایش پیدا خواهد کرد. اما تا چه حد می‌توان حجم رم را اضافه کرد و همچنان متوجه افزایش سرعت سیستم شد؟

هنگام افزایش میزان رم از مقداری خاص به بعد، دیگر تغییری در سرعت سیستم احساس نخواهید کرد

هنگام افزایش رم، معمولا به نقطه‌ای خواهید رسید که اضافه کردن رم بیشتر به کامپیوتر، دردی از شما دوا نخواهد کرد. اینجا است که استفاده از رم «سریع‌تر»، به‌مراتب تأثیرگذارتر از رم «حجیم‌تر» خواهد بود.

هنگام انتخاب رم بر اساس سرعت، به دو فاکتور مهم باید توجه داشته باشید. نخستین عامل مؤثر بر سرعت «فرکانس» است که بر حجم داده‌های خروجی و ورودی به رم تأثیر می‌گذارد و با مگاهرتز (MHz) نشان‌ داده‌ می‌شود. پس رمی با فرکانسِ بالاتر، حجم بالاتری از اطلاعات را در بازه‌ی زمانی مشخص منتقل می‌کند و درنتیجه سریع‌تر خواهد بود. دومین عامل تأثیرگذار بر سرعت رم، میزان «تأخیر» (Latencyy) آن است  که به بازه زمانی بین درخواست شما و پاسخ سیستم گفته می‌شود. هرچه میزان تأخیر رم کمتر باشد، سرعت آن بالاتر خواهد‌ بود. هنگامی که سیستم شما میزان کافی رم در اختیار دارد، می‌توانید با استفاده از رم‌هایی با فرکانس بالاتر و تأخیر کمتر، بدون اضافه کردن حجم بیشتری از رم، نتیجه‌ی بهتری بگیرید. میزان تفاوتی که در سرعت سیستم حس می‌کنید به علل مختلفی وابسته است که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنیم.

ظرفیت و سرعت رم مورد نیاز 

معمولا تنها در صورتی به حجم زیادی از رم احتیاج دارید که به‌نوعی با ویرایش حرفه‌ای فیلم و صوت سر و کار داشته باشید. حتی در چنین کاربردهایی نیز داشتن ۸ تا ۱۶ گیگابایت رم کافی خواهد بود. با استفاده از این میزان رم به‌راحتی می‌توان چندین نرم‌افزار حرفه‌ای را به‌صورت هم‌زمان اجرا کرد و علاوه بر آن، تا چندین سال از ارتقاء رم بی‌نیاز خواهید بود.

اگر گیمر هستید، استفاده از ۱۶ گیگابایت رم ممکن است در برخی بازی‌ها به نفعتان تمام شود؛ اما در حال حاضر اکثر بازی‌های جدید را با ۸ گیگابایت رم نیز می‌توان اجرا کرد. استفاده از ۳۲ گیگابایت رم برای گیمینگ تغییر محسوسی در نحوه‌ی اجرای بازی ایجاد نخواهد کرد. بهتر است به جای استفاده از این حجم از رم، از رم‌هایی با سرعت بالاتر استفاده کنید.

موقع خرید رم حتما به این نکته توجه کنید که سرعت رم‌های جدید، باید با سرعت مادربرد فعلی‌تان سازگار باشد. برای مثال مادربردی با شکاف‌های رم ۱۳۳۳ مگاهرتزی، فرکانس رم‌های ۲۰۰۰ مگاهرتزی را به همان ۱۳۳۳ مگاهرتز محدود خواهد کرد.

با توجه به آنچه گفته شد، اکثر کاربران حتی در صورت استفاده از کامپیوتر برای مقاصدی که به رم زیادی احتیاج دارند (مانند ویرایش فیلم یا بازی) به‌ندرت به بیش از ۱۶ گیگابایت رم نیاز پیدا خواهند کرد. البته مواردی نیز وجود دارند که به استفاده از ۳۲ یا ۶۴ گیگابایت رم در سیستم نیاز پیدا می‌شود؛ اما اگر کارتان مدیریت سرور نیست، احتمالا با چنین مواردی مواجه نخواهید شد.

چگونگی ارتقاء RAM

پیش از هر چیز، از نوع و سرعت رم‌های پشتیبانی شده توسط مادربورد خود مطمئن شوید. سپس در نظر داشته باشید که میزان رم استفاده‌شده در سیستم، به نوع و تعداد شکاف‌های رم مادربورد بستگی دارد. برای مثال، از آنجایی که رم‌های DDR2 به ماژول‌های ۴ گیگابایتی محدود می‌شوند و با توجه به استفاده از تنها ۴ اسلات رم در اکثر مادربوردهای میان‌رده، در چنین سیستم‌هایی توانایی استفاده از حداکثر ۱۶ گیگابایت رم (۴ ماژول ۴ گیگابایتی) خواهید داشت.

هنگام ارتقاء رم باید ابتدا از نوع و سرعت رم‌های پشتیبانی شده توسط مادربورد مطمئن شد

اما در صورت استفاده از رم‌های DDR3 (که حداکثر ظرفیت ماژول‌های آن‌ها ۸ گیگابایت است) به همراه مادربوردی با ۸ اسلات رم، می‌توانید ظرفیت رم کامپیوتر خود را تا ۶۴ گیگابایت (با استفاده از ۸ ماژول ۸ گیگابایتی) افزایش دهید. البته با توجه به آنچه در بالا گفته شد، استفاده از این میزان رم توصیه نمی‌شود.

همچنین توجه داشته باشید که در مادربوردهای دوکاناله (Dual Channel)، بهتر است به‌جای استفاده از یک ماژول حجیم به‌تنهایی، از چندین ماژول کم‌حجم در کنار یکدیگر استفاده کنید. برای مثال، بهتر است به‌جای استفاده از یک ماژول ۱۶ گیگابایتی رم DDR4، از دو ماژول ۸ گیگابایتی از همان رم در کنار یکدیگر استفاده کنید.

هنگام ارتقاء رم لپ‌تاپ اما موضوع کمی متفاوت است. بعضی از لپ‌تاپ‌ها از رم‌های آنبورد (Onboard) استفاده می‌کنند که قابل جایگزین کردن نیستند؛ اما شرکت سازنده معمولا یک سوکت اضافه برای افزودن رم توسط کار در نظر می‌گیرد. برای مثال به این مشخصات رم که مربوط به یک لپ‌تاپ است توجه کنید: 

DDR3 1333 MHz SDRAM, 2 GB, OnBoard Memory, 1 x SO-DIMM socket for expansion up to 6 GB SDRAM

همان‌طور که مشخص است، این لپ‌تاپ از یک رم ۲ گیگابایت با فرکانس ۱۳۳۳ مگاهرتز، به‌صورت آنبرد (Onboard) استفاده می‌کند و یک سوکت رم جهت ارتقاء تا ۶ گیگابایت هم در اختیار کاربر گذاشته است. تعداد سوکت‌ها و نوع رم قابل‌نصب تعیین می‌کند سیستم تا چه مقدار رم پشتیبانی خواهد کرد. 

کدام مهم‌تر است؛ ظرفیت یا سرعت؟

هرچند با توجه به عوامل مختلف از جمله سیستم عامل، استفاده‌ی کاربر، نرم‌افزارهای مورد نیاز و مادربورد سیستم، نمی‌توان نسخه‌ی یکسانی برای همه‌ی کاربران پیچید؛ اما به‌طور کلی می‌توان توصیه‌های زیر را هنگام ارتقاء دادن رم سیستم در نظر داشت:

• برای اکثر کاربران در استفاده‌ی عادی و روزمره (مانند تماشای فیلم و مرور وب)، به‌ندرت به بیش از ۸ گیگابایت رم نیاز پیدا می‌شود. اگر کامپیوتر شما همین حالا هم از این میزان رم برخوردار است، بهتر است هنگام ارتقاء به‌جای بالا بردن ظرفیت، سرعت رم خود را افزایش دهید.
  
  
• برای گیمرها، ۱۶ گیگابایت رم برای اجرای سنگین‌ترین بازی‌های روز کافی است. اگر همچنان فکر می‌کنید رم حجیم‌تر به اجرای بهتر بازی‌هایتان کمک خواهد کرد، توصیه می‌کنیم ویدئوی دیجیتال فاندری درباره‌ی تأثیر شگفت‌انگیز سرعت رم در اجرای بهتر بازی‌ها را تماشا کنید.
  
  
• رم بالاتر از ۱۶ گیگابایت معمولا تنها برای مصارف خاص مانند ادیت سنگین ویدئو، رندر سه‌بعدی و کاربردهای خاص مهندسی استفاده می‌شود. در چنین مواردی، هنگام ارتقاء سیستم (مخصوصا در شرایط بودجه‌ی محدود) ظرفیت رم بر سرعت آن تقدم دارد.

درنهایت بهتر است قبل از ارتقاء سیستم، با اندکی جستجو در فروم‌های اینترنتی از تجربیات کاربرانی استفاده کنید که کامپیوتری با مشخصات سخت‌افزاری مشابه با سیستم شما دارند.

آموزش اضافه کردن زیر نویس به فیلم

فیلم های سینمایی اغلب به زبان انگلیسی ساخته میشوند و بیشتر علاقمندان به این فیلم ها، از زیرنویس استفاده میکنند.

 

زیرنویس علاوه بر اینکه به تقویت زبان کمک میکند، باعث میشود تاصدای اصلی بازیگران را بشنوید و از آن لذت ببرید.

 

در این مطلب آموزش اضافه کردن زیر نویس به فیلم را برای شما آماده کرده ام.

 

ابتدا نرم افزار MKVToolnix را دانلود و نصب کنید.

مرحله اول: بر روی Add کلیک کنید و بعد از باز شدن پنجره، فایل زیرنویس و فیلم مورد نظرتان را انتخاب کنید.

مرحله دوم: بر روی Start Muxing کلیک کنید تا زیرنویس به فیلم اضافه شود.

نکته مهم: فایل ساخته شده شما داری پسوند MKS است که امکان پخش آن موجود نیست. برای حل این مشکل روی فایل ساخته شده کلیک راست کنید و گزینه تغییر اسم یا Rename را انتخاب نمایید و MKS را به پسوند MKV تغییر دهید.

اگر فایل ساخته شده فقط اسم خالی بود و پسوند در آخر اسم فایل ساخته شده وجود نداشت از روش زیر استفاده کنید:

ابتدا وارد کنترل پنل شوید و Folder Options را انتخاب کنید.

وارد تب View شوید و تیک عبارت Hide Extensions For Known File Types را بردارید.

 

با کلیک روی OK میتوانید فرمت فیلم را تغییر دهید.

آموزش افزایش فضای هارد دیسک در ویندوز

با مدتی کار کردن با ویندوز، اطلاعات و فایل های بیهوده ای تولید میشود که حجم بسیار زیادی از فضای هارد دیسک شما را میگیرد. شما میتوانید این فضا را خالی کنید اما پیدا کردن این فایل های بیهوده به صورت دستی کار بسیار سختی است.

 

در این مطلب روشی برای پاک کردن ساده این فایل ها را معرفی میکنم.

 

وارد My Camputer خود شوید و روی یکی از درایو های خود کلیک راست کنید.

 

سپس گزینه Properties را انتخاب نمایید.

در صفحه باز شده گزینه Disk Cleanup را انتخاب نمایید.

پس از چند لحظه صفحه ای باز میشود که اطلاعات بیهوده دستگاه شما را نشان میدهد. در این قسمت گزینه های مورد نظر خود را فعال کرده و روی OK کلیک کنید.

در بخش بعدی روی Delete Files کلیک کنید تا فایل های بی ارزش از روی سیستم شما حذف شود.

به این ترتیب فضای خالی در درایو ویندوز شما افزایش خواهد یافت.

فایل hiberfil.sys در ویندوز چیست و چگونه آن را پاک کنیم؟

اگر شما هم به سراغ این مقاله آمده اید حتما تا به حال با فایلی غول آسا به نام hiberfil.sys مواجه شده اید که فضای بسیار زیادی را در کامپیوتر شما اشغال کرده و توانایی پاک کردنش را ندارید.

 

 

فایل hiberfil.sys چیست؟

 

بسته به نسخه ی ویندوز شما، گزینه های مختلفی برای ذخیره انرژی و صرفه جویی برق در حین کار نکردن با کامپیوتر وجود دارد.

شما میتوانید با گزینه Shut Down کامپیوتر را کاملا خاموش کنید، با گزینه Sleep تمامی قطعات را به جز رم خاموش کنید تا زمانی که سیستم را روشن کردید همه چیز سر جای خودش باشد و برنامه ها هم هنوز باز باشند، و همچنین میتوانید سیستم را Hibernate کنید تا تمامی قطعات خاموش شوند اما سیستم سریع تر بالا بیاید و برنامه هایی که باز بودند نیز دوباره باز شوند.

 

در حالت هایبرنیت فایل های موجود در رم های سیستم که مربوط به برنامه هایی که باز بودند و... میشود داخل یک فایل در هارد دیسک ذخیره میشوند. این فایل که نامش hiberfil.sys است همام فایی است که ویندوز از آن برای هایبرنیت کردن استفاده میکند.

 

 

نحوه پا کردن فایل hiberfil.sys

 

برای اینکه بتوانید این فایل را پاک کنید باید هایبرنیت را در سیستم خود غیر فعال کنید. با غیر فعال کردن قابلیت هایبرنیت میتوانید این فایل بسیار حجیم را پاک کنید و این مقدار که از هارد شما اشغال شده بود را بازگردانید.

غیر فعال کردن هایبرنیت در ویندوز ویستا، 7، 8 و 10

 

روش غیر فعال کردن این قابلیت در ویندوز ویستا، 7، 8 و 10 دقیقا همانند هم است و بسیار ساده میباشد.

 

برای انجام این کار در بخش جستجو در منوی استارت عبارت “Command Prompt” را تایپ کنید و سپس بر روی آن راست کلیک کنید و گزینه “Run ad Administrator” را انتخاب کنید.

 

پس از باز شدن پنجره CMD عبارت زیر را در آن تایپ کنید و سپس اینتر بزنید:

 

Powercfg –h off

 با این کار قابلیت هایبرنیت غیر فعال خواهد شد و فایل hiberfil.sys نیز پاک خواهد شد و فضای هارد شما باز خواهد گشت.

اگر زمانی خواستید که مجددا این قابلیت را فعال کنید عبارت زیر را در CMD تایپ کنید و اینتر بزنید:

 

Powercfg –h on

 

با این کار ویندوز مجددا فایل hiberfil.sys را خواهد ساخت.

 

 

غیر فعال کردن Hibernate در ویندوز XP

 

غیر فعال کردن قابلیت هایبرنیت در ویندوز XP کمی با نسخه های جدید تر ویندوز تفاوت دارد. برای این کار به کنترل پنل بروید و سپس وارد بخش Power Options شوید و در بخش “Power Options Properties” در تب Hibernate تیک گزینه “Enable Hibernation” را بردارید.

سپس ویندوز را ریستارت کنید و فایل hiberfil.sys را به صورت دستی پاک کنید.

چند ترفند کامپیوتری مفید

چگونه فلاپی هایی را که فرمت نمی شوند را دوباره بازسازی کنیم؟
پس از خواندن این مطلب دیگر هرگز فلاپی های معیوب خود را دور نمی اندازید و اطمینان داشته باشید که صد در صد نتیجه خواهید گرفت! فلاپی دیسک یکی از رسانه های ذخیره سازی اطلاعات می باشند که همه ما استفاده های زیادی از آن می کنیم ولی از جمله معایب آن به جز حجم پایین آن آسیب پذیری شدید فلاپی دیسک می باشد. به طوری که یک فلاپی دیسک ممکن است پس از چند بار استفاده دیگر قابل فرمت شدن نباشد . حال چاره چیست؟ و چگونه می توان فلاپی دیسک را مجددا باز سازی کرد ؟

 

ما راهی برای حل این مشکل یافته ایم و به خوبی هم نتیجه گرفته ایم. تنها عیب آن اینست که شما به سیستم عامل لینوکس نیاز دارید. در کل توصیه میشود کمی از وقت خود را جهت یادگیری آن اختصاص دهید . در سیستم عامل لینوکس در قسمت فلاپی فورمتر آن شما می توانید فلاپی هایی را که حتی در سیستم عامل ویندوز فرمت نمی شوند را به سادگی فرمت نمایید. به همین راحتی! این نکته تکنیکی ساده وآسان راهی قابل اطمینان برای باز سازی و تعمیر فلاپی دیسک و در نهایت کاهش هزینه هاست.


فعال کردن فکس در ویندوز XP:
اگر شما هم در خانه یا محل کارتان دستگاه فکس ندارید ناراحت نباشید چون مایکروسافت لطف کرده و مشکل رو حل کرده است! مایکروسافت امکان ارسال و دریافت فکس رو در حالت پیش فرض ویندوز غیر فعال قرار داده که ما الان می خواهیم با هم این امکان را فعال کنیم. پس با ما همراه باشید.

ابتدا از منوی Start وارد Control Panel شوید وقتی Control Panel باز شد به قسمت Printers & Faxes وارد می شوید. در قسمت چب بالا صفحه دو گزینه مشاهده می کنید : یکی Add a Printer و دومی Set Up faxing شما گزینه دوم را انتخاب کنید . پس از کلیک روی آن صفحه باید مدت بسیار کمی منتظر بمانید . سپس صفحه ای به نام Configuring Components باز می شود (دقت داشته باشید باید سی دی ویندوز در سی دی رام باشد در غیر این صورت ویندوز از شما می خواهد که سی دی را در سی دی رام قرار دهید و سپس گزینه OK را بزنید)

ویندوز به صورت اتوماتیک شروع به کپی کردن فایل های مربوط به فکس می کند .... حالا دیگر شما یک فکس بر روی کامپیوتر خود دارید که بوسیله آن می توانید به هر کجای دنیا فکس ارسال کنید.


چگونه اطلاعات راجع به کامپیوترتان را ببینید؟
گاهی اوقات اتفاق می افتد که شما به دلایل مختلفی نیاز به دانستن اطلاعاتی راجع به سیستمتان دارید. در این مواقع داشتن یک مرجع به سیستمتان دارید. در این مواقع داشتن یک مرجع نسبتا کامل براحتی قابل دسترسی باشد موهبت است. ما روشی برای دسترسی به این منبع را به شما ارائه می دهیم .

کافی است گزینه Run از منوی start را اجرا کرده و در قسمت Open عبارت Msinfo32 را وارد کنید.

آشنایی با تفاوت ها و انتخاب بین FAT32 و NTFS

FAT32 یا همان 32Bit File Allocation Table پس از فایل سیستم Fat16 توسط Microsoft معرفی شد تا بر محدودیتهایی هممچون محدودیت اسامی حداکثر 8 حرفی و همچنین فضای حداکثر 2 گیگابایتی هارد دیسک های رایانه ها غلبه کند.

Windows NT File System یا به اختصار NTFS فایل سیستمی است که از ویندوز NT به وجود آمد و معرفی گردید.

انتخاب file system در ویندوز اغلب کار ساده ای نیست و به فاکتورهایی بستگی دارد و هرکدام مزایا و معایب خاص خودش را به همراه خواهد داست.

البته انتخاب بین فایل سیستم همیشه بین دو سیستم FAT32 و NTFS نیست بلکه هنوز هم فایل سیستم FAT در مواردی بکار میرود.

یک پارتیشن (یا درایو) با سیستم فایل FAT حداکثر میتواند 2 گیگابایت فضا داشته باشد. این فایل سیستم ویژه سیستم عامل داس میباشد و قابلیت پیکربندی جهت راه اندازی دو سیستم عامل را نیز داراست.

همانطور که گفتم موارد زیادی وجود دارد که در تصمیم گیری برای استفاده از نوع سیستم فایل ایفای نقش می کنند و اینکه فقط بدلیل جدید بودن و یا موارد امنیتی NTFS را برتر بدانیم درست نیست.

در ادامه فاکتورهای مهم و اساسی در مسیر انتخاب بین این دو نوع فایل سیتم را ملاحظه خواهید کرد تا در انتخاب یکی از این دو فایل سیستم بهترین انتخاب را داشته باشید.

 

● امنیت Security :

FAT32 : هر کاربری می تواند به فایلهای درایو مبتنی بر FAT32 دسترسی داشته باشد.
NTFS : با روش محدود کردن دسترسی ها به شما امنیت بیشتری می دهد.
این موضوع کمی پیچیده است اما در هرصورت دسترسی به پوشه ها و فایلها در سیستم فایل NTFS به صورت مجزا کنترل می شود.

و در مقابل عیب این سطوح امنیتی احتمال خرابی و رخ دادن ارور و بیشتر شدن پیچیدگی برای رفع عیب از درایو میباشد .
در صورت رمزگذاری و فشرده سازی تحت NTFS فایلها و پوشه ها حتی با نصب هارد دیسک در یک سیستم دیگر قابل دسترسی نیستند.

در نهایت ممکن است فایلها یا پوشه هایی که شما دسترسی آن را محدود کرده باشید بدلیلی دیگر به هیچ وجه باز نشوند و حتی از دسترس شما نیز خارج شوند. این اتفاق یکبار برای من افتاد و حدود 4 گیگابایت از اطلاعات مهم من از دست رفت!

 

● سازگاری Compatibility :
درایوهای مبتنی بر NTFS توسط سیستم عاملهای Windows 95/98/Me شناخته نمی شوند و دسترسی به این درایوها در این سیستم عاملها امکان پذیر نیست.

این موضوع در مواقعی بیشتر اهمیت می یابد که کامپیوتر شما از دو سیستم عامل بصورت همزمان استفاده می کند. چرا که بایستی درایوها با سیستم فایل Fat32 فرمت شوند تا سیستم عاملهایی همچون Me و 98 و 95 قابلیت دسترسی به آنها را داشته باشند. (موارد بسیاری دیده ایم که کاربری در محیط داس دستور فرمت درایو C را داده اما از انجاکه درایو C او NTFS بوده و درایو D در محیط داس جایگزین آن شده، درایو D به جای درایو C فرمت شده است. (این از اشتباهات رایج در کاربران مبتدی است)

البته بایستی توجه کنید که کابران تحت شبکه به پوشه اشتراک گذاشته شده دسترسی خواهند داشت بدون آکه سیستم فایل مورد استفاده یا سیستم عامل نصب شده اهمیتی داشته باشد.

درایوهایی مبتنی بر FAT و FAT32 قابلیت تبدیل مستقیم به NTFS را دارند. اما یک درایو مبتنی بر NTFS بدون فرمت شدن مجدد امکان تبدیل به FAT و FAT32 را ندارد.
ابزارهای بشتری برای Fat32 وجود دارد که البته امروز ابزارهای کاربردی برای پارتیشنها NTFS نیز در دسترس هستند.

 

● بازدهی از لحاظ فضا ، Space Efficiency :

NTFS قابلیت استفاده از حداکثر فضای دیسک را فراهم می آورد. همچنین این سیستم فایل، فشرده سازی را کاملا پشتیبانی می کند، اما FAT32 خیر.

NTFS استفاده مفید از فضای دیسک را بهتر و با هدر روی کمتر فراهم می آورد.

همانطور که میدانید اندازه کلاسترها Cluster نقش مهمی در هدر رفتن یا استفاده بهینه از فضای هارد دیسک ایفا می کنند. لذا NTFS با قابلیت استفاده از کلاستر های کوچکتر موجب کمتر هدر رفتن فضای دیسک نسبت به FAT32 میگردد.

در Windows XP فضایی که میتوانید به یک پارتیشن مبتنی بر FAT32 اختصاص دهید حداکثر 32 گیگابایت است. اما این مقدار در سیستم فایل NTFS به 16 ترابایت (terabytes) افزایش یافته است (هر ترا بایت، معادل 1024 گیگابایت است)

FAT32 امکان پشتیبانی کامل از هارد دیسکهایی با حجمی بیش از 137 گیگابایت را ندارد.

 

● قابلیت اطمینان :

درایوهای مبتنی بر FAT32 از لحاظ خطاها بسیار آسیب پذیر هستند اما پارتیشن های NTFS قابلیت رفع عیب بسیار بهتری نسبت به پارتیشن های FAT32 دارند.

پارتیشنهای FAT32 بدلیل استفاده از کلاسترهای بزرگتر و حجم درایو کمتر، قابلیت ریکاوری بهتری دارند.

فایلهای Log در پارتیشنهای NTFS ایجاد می شوند که جهت تعمیر و رفع عیب اتوماتیک فایل سیستم بکار می روند. که البته تا حدودی میتواند دردسرساز باشد چرا که در مواقعی رفع عیب اتوماتیک درایو NTFS موجب پاک شدن فایلها میگردد!

NTFS از dynamic cluster remapping پشتیبانی می کند که در جلوگیری از ایجاد Bad Sector موثر است.

 

در نهایت از NTFS استفاده کنید وقتی که :

1) کاربران درای سطع معلومات بالایی در زمینه کامپیوتر هستند و از پشتیبان گیری استفاده می کنند.

2) نیاز مبرم به مخفی کردن اطلاعات ، رمزگذاری و در مواقع لازم بازیابی آنها وجود دارد.

3) برنامه های کاربردی نیاز به استفاده از فایلهای با حجم بیش از 4G دارند.

4) حجم هارد دیسک بیشتر از 137 گیگابایت است.

از Fat32 استفاده کنید وقتی که :

1) مجبورید از سیستم عاملهای قدیمی استفاده کنید.

2) برنامه کاربردی مهمی نیاز به این نوع فایل سیستم دارد.

3) فضای کل هارد دیسک شما بسیار کم است و حجم درایوها نیز محدودند.

4) فایلها و پوشه های شما نیاز به اعمال محدودیتهای امنیتی بالایی نیستند.       

 

نکته آخری که باید مد نظر داشته باشید جدید تر بودن NTFS است. برای مثال شما نمی توانید ویندوز 7 را روی FAT32 نصب کنید و برای نصب این نسخه از ویندوز حتما باید درایو مورد نظر شما NTFS باشد تا بتوانید از این ویندوز محبوب روی سیستم خود استفاده نمایید.

 

 

آپدیت: این مقاله در اوایل ارائه ویندوز 7 (یعنی سال 2009) تالیف شده است. در حال حاضر استفاده از سیستم FAT و FAT32 در ویندوز تقریبا هیچ کارایی ندارد. توصیه میشود درایو های خود را با سیستم NTFS فرمت کنید.

اتوماتیک پاک کردن فایل های موجود در Recycle Bin

همان طور که میدانید هنگامی که فایلی را در درون سطل آشغال ویندوز می فرستید بایستی برای پاک شدن آن به سطل آشغال رفته و مجددا آن را پاک کنید. با بهره گیری از این ترفند می توانید کاری کنید که وقتی فایلی را پاک می کنید فایلها بدون ذخیره شدن در Recycle Bin مستقیما پاک شوند. این کار از دو راه مختلف قابل انجام است.

برای این کار:
در صفحه Desktop، بر روی Recycle Bin راست کلیک کرده و Properties را انتخاب کنید.
در همان تب Global، تیک گزینه Do not move files to the Recycle Bin. Remove files immediately when deleted را بزنید.
سپس  روی دکمه OK کلیک کنید.
با این کار فایل ها پس از Delete شدن دیگر در Recycle Bin ذخیره نمیشوند و مستقیم برای همیشه پاک خواهند شد.
در نتیجه از این پس به هنگام پاک نمودن فایلها بایستی دقت بیشتری به خرج دهید.

هم چنین شما میتوانید اینکار را از طریق رجیستری ویندوز نیز صورت دهید.
از منوی Start وارد Run شده  و عبارت regedit را وارد کرده و Enter بزنید تا رجیستری ویندوز باز شود.
به مسیر زیر بروید:

HKEY_CURRENT_USERSoftwareMicrosoftWindowsCurrentVersionPoliciesExplorer

بر روی فضای خالی راست کلیک کرده و New > DWORD Value را انتخاب نمایید و نام آن را NoRecycleFiles قرار دهید.
حال بر روی NoRecycleFiles دوبار کلیک کرده و Value data را بر روی 1 تنظیم نموده و OK کنید.
برای غیرفعال نمودن این قابلیت به NoRecycleFiles مقدار 0 بدهید.

آموزش ورود به Safe Mode در ویندوز 8

آموزش ورود به Safe Mode در ویندوز 8

برای ورود به حالت Safe Mode در ویندوز XP ، باید کلید F8 را به محض روشن شدن سیستم فشار میدادیم. با این کار منویی قبل از شروع به کار ویندوز ظاهر میشد که از طریق آن میتوانستیم نوع بوت ویندوز را مشخص کنیم. که یکی از انواع بوت ها نیز بوت در حالت Safe Mode بود. در این حالت برنامه های Startup و همچنین برخی از درایور ها به همراه ویندوز راه اندازی نمیشوند و معمولا اگر مشکلی باعث بالا نیامدن ویندوز شود، از طریق Safe Mode میتوان آن را برطرف نمود.

 

اما دسترسی به Safe Mode در ویندوز 8 به این سادگی ها نیست. در ویندوز 8 با فشردن همزمان و ممتد کلید های Shift+F8 بعد از روشن کردن کامپیوتر، محیط Recovery ظاهر میشود.

در این محیط، روی دکمه See advanced repair options کلیک کنید:

در صفحه بعدی، روی دکمه Troubleshoot کلیک کنید:

در صفحه بعدی، روی دکمه Advanced Options کلیک کنید:

در این صفحه، گزینه های مختلفی برای بوت یا تعمیر ویندوز وجود دارد. روی دکمه Startup Settings کلیک کنید:

 

حالا وارد صفحه ای میشوید که به شما میگوید اگر روی دکمه Restart کلیک کنید، با شروع به کار ویندوز گزینه های مختلفی از جمله Safe Mode فعال خواهند شد.

پس روی دکمه Restart کلیک کنید:

بعد از ریستارت شدن ویندوز، صفحه ای ظاهر میشود که به شما میگوید با فشردن کلیک های F1 تا F10 میتوانید به انواع مختلف سیستم خود را راه اندازی کنید. کلید F4 برای بوت به شیوه Safe Mode است.

بنابر این کلید F4 را فشار دهید:

خواهید دید که ویندوز به حالت Safe Mode راه اندازی میشود:

شاید به نظر شما هم دسترسی به Safe Mode در ویندوز 8 سخت شده باشد. دلیل این مسئله این است که علاوه بر Safe Mode ، امکانات دیگری نیز در بوت ویندوز تعبیه شده است.